Zot zijn enzovoorts 19 – Poetin en krabben…

Tureluurster/ juni 30, 2022/ Schrijven en ik/ 4 commentaren

We hadden ogen te kort onderweg. Wat een kustlijn! Wat een prachtige wolkenlucht!
… Ja, ik weet het… velen kicken op ‘eindeloos blauw’. Ik deel die kick niet. Geef mij maar blauw, versierd met grote toefen slagroom. Dat geeft (mij) veel meer perspectief en ruimte.

 

Vanuit de verte lijkt Saint-Malo een gestold sprookje, een versteend stukje historie. Het graniet van de omwalling oogt streng en tegelijkertijd veilig. Vóór oorlogen werden gevoerd met vliegtuigen en raketten moet het een onneembare vesting zijn geweest. De gedachte dat een zot als Poetin (en hij niet alleen!) deze schoonheid met één slecht (of net-niet-slecht) afgestelde raket zou kunnen veranderen in puin, is gruwelijk.
… Het is een gedachte die opduikt, maar niet blijft hangen. Niet met de duizenden boten die hier sensueel dobberen, niet met de beukende zee, niet met de op restjes azende meeuwen. Het zegt iets over mij wat ik eigenlijk niet gezegd wil hebben: eigen geluk laat bezorgdheid om de rest van de wereld vervagen.
… Het is iets waar ik de volgende dagen nog vaker mee geconfronteerd zal worden. De meeste Bretoenen (zullen we ontdekken) zijn weinig begaan met milieu of klimaat. Waarom zouden ze ook? Ze leven in het groen onder een slagroomlucht. Alles gaat goed. Waarover zouden ze zich zorgen maken?

 

Terug naar Saint-Malo. Intra-Muros is het ook mooi, maar de binnenkant haalt het niet bij de buitenkant. Met dank aan het toerisme (en ja, daar maken wij ook deel van uit!) De prijzen voor drankjes en eten zijn torenhoog, de vriendelijkheid van de bediening recht evenredig met het bedrag dat je spendeert. Na Dinan is het een afknapper. Op naar Dinard!

… Een stadje dat duidelijk beter bij ons past. In de negentiende eeuw was het een van de meest bekende badplaatsen van de regio, en de statige herenhuizen die toen werden gebouwd, hebben nog niets verloren van hun pracht. De wandelweg rond de landtong biedt prachtige vergezichten en al even verbluffende architecturale pareltjes.

                                                                                   

Combineer dat met voldoende wind en zon, met de perfecte galettes, met duizenden krabben (levend of dood), met intercontinentale palmen, en met een stokoud dametje dat ons vertelt hoe je liefde herkent, en dat ze die liefde ziet als ze naar ons kijkt. Wees nu serieus… Meer konden we toch niet verwachten. Of wel?

Dan begint de zon aan haar dagelijkse duik. De schemer loert. Tijd om op zoek te gaan naar een volgende camping. Met of zonder tentdak? Ik zie in de ogen van mijn lief dat hij zich precies dezelfde vraag stelt. Allebei houden we wijselijk onze mond…

 

(wordt vervolgd)