Zot zijn enzovoorts 16 – stil tij…
De namiddag was al voor de helft voorbij toen we koers zetten naar Saint Malo. Net buiten de bebouwde kom stopten we bij een supermarktje, voor het geval we weer een camping troffen zonder restaurant. Twee avonden dieet, dat was erover. We stouwden ons frigootje stampvol. Waar we die avond ook terecht kwamen, we zouden niet verhongeren, en nog minder verdorsten.
Bibiane probeerde ons alweer naar de snelweg te loodsen. Ik stuurde haar met pensioen en schakelde over op Google maps. Daar kon ik tenminste zelf mijn reisweg kiezen. Op aanraden van de (groene) Michelin volgden we de rechteroever van de Rance, een uniek natuurgebied, een waar paradijs voor vogelaars en voor liefhebbers van idyllische stulpjes. Net voorbij het charmante Saint-Suliac, troffen we een pijl met Camping à la ferme.
… ‘Zullen we?’ vroeg mijn lief.
… Ik knikte, niet van harte. Er zaten op de meeste campings al meer dan genoeg beesten, vond ik. Kevers, zo groot als limoenen, roze glibberaars en de onvermijdelijke achtpoters. Aan een stel extra koeien of geiten had ik echt geen behoefte, maar tja, ik zou volgzaam zijn, nietwaar?
… Na een kilometer of vier kwamen we bij een driesprong waar een nieuwe pijl ons naar rechts stuurde. Alweer enige kilometers verder werden we naar links gedwongen, een pad op dat meer weg had van een karrenspoor, en dat enige honderden meters verder dood liep op de oevers van een slijkplas. Enkel een verzakt bouwseltje liet vermoeden dat hier ooit enige vorm van activiteit was geweest.
… ‘Terug dan maar?’ Mijn lief was al bezig de wagen te keren.
… Ik nam google erbij. ‘Nee, Saint-Malo zit er niet meer in voor vandaag. We zitten al bijna in Cancale. Rijd maar. Ik gids je wel.’ En zo – toevallig dus – verzeilden we in het Bretagne dat ik mij herinnerde uit mijn jonge jaren: een landschap met haken en ogen, met rafels en waas, met achter elke wolk een klad blauw. Een landschap met bootjes, scheefgezakt in modder. Alsof alle schippers het loodje hadden gelegd. Indertijd was ik daar triest van geworden. Nu nog een beetje, merkte ik. Sommige dingen veranderen dus toch niet…
(wordt vervolgd)
Je GPS staat waarschijnlijk afgesteld op ‘kortste/snelste route’, je kunt die ook op ’trage wegen/scenic route’ zetten, meestal.
Die bootjes in de modder dat heeft te maken met het grote verschil tussen de getijden daar, al wist je dat misschien wel. Bij vloed komen ze weer vlot en kunnen de schippers vrolijk verder varen.
Dat wist ik inderdaad, Joos. Op de goeie momenten (vloed) dobberden ze inderdaad lustig rond…