Zot zijn enzovoorts… nummer 6 – de eerste vuurproef

Tureluurster/ juni 14, 2022/ Geen categorie/ 10 commentaren

Tegen een uur of zes reden we de slagbomen door van Le Mesnil, onze eerste camping. Ik was – om het vriendelijk uit te drukken – behoorlijk sceptisch. Het was van de vorige eeuw geleden dat ik nog op een camping was geweest, een spuuglelijk overbevolkt terrein in de Ardèche, met toiletten waar zelfs holbewoners van zouden gruwelen, en met een afwashok dat wemelde van de spinnen. Ik had me er gruwelijk alleen en abnormaal gevoeld tussen de bierbuiken in marcellekes en de te nauwe shortjes boven tenenslippers.  Deze keer had ik chance. De wind was te kil voor bloot vlees, de spinnen lieten zich niet zien, de toiletten waren kraaknet. Zelfs de  joggingpakken waren in de minderheid. Ik herademde.

We besloten niet zelf te koken, lieten ons verleiden door de kleurige lampionnetjes van het terras met zicht op zee. Een goede keuze. Voor minder dan twintig euro kregen we elk een reusachtige visschotel geserveerd. De cider kregen we er gratis bij.
… ‘Calvados bij de koffie?’ vroeg mijn lief. ‘We zijn in Normandië. Dus…’
… De baas schonk ons twee fabuleuze bellen in, liet de fles achter op tafel. ‘Servez-vous. A volonté.’  Een uurtje later had hij de fles nodig voor een andere tafel. ‘Désolé’. Hij schonk onze glazen nog eens vol. ‘Bonne nuit.’
… En nee, het was geen brol, die Calvados, en hoe mijn lief ook aandrong, er werden slechts twee glazen aangerekend. Onvoorstelbaar in onze contreien.

Toen kwam de vuurproef: de living van ons busje omtoveren tot slaapkamer. De handleiding was poepsimpel: de leuning neerklappen, gaan zitten op de passagiersbank, ontgrendelen en de bank naar voor trekken (of omgekeerd?) Hoe dan ook, simple comme bonjour. Alleen… bewoog het ding geen millimeter. We probeerden het allebei, afwisselend. Vingen allebei bot. Ik ging op zoek naar alternatieven. Dankzij die dubbele Calvados kon ik er het grappige van inzien. Hij opgekruld op de bank, ik in een krul op de vloer. Of omgekeerd. Ik kreeg de slappe lach.
… ‘Zijt ge niet goed wijs?’ Met een vloek die hoorbaar moet zijn geweest tot in Tokio gaf mijn lief een dreun van jewelste tegen de leuning. En zomaar – uit het niets – werd de bank een bed. Puur geluk.
… Voor heel even…

(wordt vervolgd)