Zot zijn doet soms zeer! Bretagne in een VW California 3 (Bijna weg…)

Tureluurster/ juni 10, 2022/ Schrijven en ik/ 2 commentaren

Wie op het lumineuze idee kwam om een (moderne) California te huren en pas daarna te beslissen of we er eentje zouden kopen, weet ik niet meer. Ik veronderstel dat het mijn lief was, zijn hoofd is doorgaans redelijker dan het mijne. We trokken naar Van Hoe in Zwijnaarde en boekten een California Coast voor 2020.

En toen… deed madame Corona haar intrede, zodat we uiteindelijk pas dit jaar konden vertrekken. Op vrijdag 20 mei, klokslag vier reden we ons Fiëstaatje het immense parkeerterrein op, één en al glimlach. Precies een uur later vertrokken we in ons mobiele vakantiehuisje. De brede glimlach had plaats gemaakt voor een twijfellachje – bij mij althans. Wat in mijn hoofd twee jaar lang was uitgegroeid tot een paradijs op wielen bleek bij nadere beschouwing een peperduur blik met een woonoppervlakte van vier vierkante meter. Een ingenieus concept, een wonder van technisch vernuft en vakmanschap, maar dan wel eentje dat kleiner was dan een cel in de Nieuwe Wandeling. Kon ik zó dicht samenleven met mijn lief? Ik die al de kriebels kreeg na een uur chillen op de sofa, ik die om de haverklap naar mijn zolder vluchtte om even alleen te zijn?
… Ik slikte mijn twijfels door en begon de bagage bij elkaar te zoeken.
… ‘Kan ik helpen?’
… ‘Nee.’ Het klonk afwijzender dan ik had bedoeld. ‘Beter niet,’ verbeterde ik mezelf. ‘Ik moet dat busje van mij… van ons maken, inrichten, orde scheppen. Snap je.’
… Dat deed hij.
… Ik nam een kop sterke koffie, en ging aan de slag. Had ik geweten wat dat blik op wielen zou doen met mijn lijf en (vooral) met mijn hoofd, dan was ik allicht in de rum gevlogen, maar gelukkig blijft toekomst altijd toekomst – zalig onbekend dus!

(Wordt vervolgd)