Zot zijn doet soms zeer! – Bretagne in een VW California…

Tureluurster/ juni 7, 2022/ Schrijven en ik/ 6 commentaren

Deze reis begon met een zatte droom, ergens in het najaar van 2019. De regen kletste tegen de ruiten, de woorden die via de pc op het papier moesten komen, stolden in mijn hoofd. Na ettelijke uren schrapschrijven hield ik het voor bekeken. Ik draaide een fles rum open en zette de televisie aan.
… Een koppeltje van een jaar of twintig heette me welkom in hun huis op wielen: een bloemig VW-busje, ouder dan zij twee samen, perfect gerestaureerd. Twee glaasjes later was ik ook weer jong – én stom. De toekomst leek glashelder. Ik zou zo’n Californiaatje kopen, het ombouwen tot verhalenbus en de wereld intrekken. Zuidwaarts. Zonwaarts. Waar verhalen bloeien als bloemen.

Een zatte inval? Best mogelijk. Maar dan toch een die de kater overwon. Nog geen dag later stond ik op de Wiedauwkaai busjes te keuren. Prachtexemplaren. De sweet sixties werden tastbaar, het bankroet eveneens. Nee, voor een kant-en-klaarparadijs was er geen plaats in mijn portemonnee. Ik moest een particuliere verkoper vinden en zelf gaan bricoleren.

De volgende zes weken doorkruiste ik de helft van België, liet me verschillende keren net niet in de luren leggen.
… Het was uiteindelijk André V – de eerlijkste man van West-Europa en omstreken – die me weer met mijn voeten op de grond bracht. ‘Zijt ge technisch aangelegd, meiske?’ (Meiske? Ik?) ‘Kunt ge bougies vervangen? Een band steken? Lassen? Rijden zonder servo? Rijden tout court?’ Hij knipoogde.
… Ik lachte. Een beetje schaapachtig allicht.
…’Dacht ik al,’ zei hij. ‘Ge draagt hakjes en een rok. Dat komt niet goed. Koop u een moderne. En platte schoenen. Dat helpt soms.’

Droom van de baan?
Dat ken je me nog niet.

(wordt vervolgd)