Ja, dit is “the place to be”…
Josée is verdwenen!
..Het bericht vliegt over en weer tussen de huizen.
..Josée staat voor zonnerimpeltjes, voor dagelijks op-en-neer-gaande rolluiken, en voor een krantenmarathon onder een wolk van sigarettenrook.
…Nu puilt de brievenbus uit, zijn de rolluiken verstard, en verschuilt de zon zich achter wolken.
…Alarm!!!!!!!!!!!!!!!
Dat is het fijne van een kleine straat, van een mensenstraat. Binnen de kortste keren staat iedereen buiten te palaveren. Stoer in hemdsmouwen of met een kamerjas over de gewone laagjes.
…Wie zag haar?
…Wie zag haar niet?
…Hoorden we haar?
…Eén iemand heeft het nummer van haar zoon. We bellen hem, krijgen geen gehoor. Ook niet na tien pogingen.
…Wie zag José?
…Wie zag haar niet?
…Hoorden we haar?
Nee, we zagen en hoorden niets. De brievenbus blijft akelig vol, de telefoon van de zoon akelig stil. De meest griezelige veronderstellingen doen de ronde, en ineens blijkt de lucht rondom ons anders te ruiken. Viezer. Doodser.
…Dat is het moment waarop ik 101 bel. Met de nodige twijfels. Als ik vals alarm geef, draai ik dan op voor de kosten? Een kleingeestige gedachte, ik weet het…
Nog geen tien minuten later wemelt ons straatje van flikkerlichten en van gespierde mannen en vrouwen in fluohesjes. Bijna een filmdecor. Ware het niet dat die lichten en die spieren een Gents gevoel voor humor hebben (wat ik nooit zag in een film – nee, zelfs niet in Aanrijding in Moscou; dat was gespeeld – nu is het echt!). De spierballen ontrollen zich, de humor verlicht de nacht.
…De Gentse politie en brandweer herbergen meesterlijke inbrekers. In minder dan een kwartier is het huis van José (zonder schade) gekraakt. En nee, er vallen geen lijken uit de kast. Oef!
…Ik krijg evenmin een boete omdat ik vals alarm sloeg. Wél een compliment – over de menselijkheid van deze straat.
Ik mis de woorden om te vertellen hoe graag ik hier woon, in deze mensen-straat met veel apero’s, de nodige roddels, veel aandacht-voor, en zo goed als geen gezeik. Moet je verhuizen, kies dan een plek als deze – met voortuintjes en met geïnteresseerde ogen achter de ramen…
P.S. Met Josée is het niet zo goed, ze ligt in het ziekenhuis, maar… ze lag niet eenzaam te zieltogen thuis. Vrij vertaald: er is hoop!
Daar heb je heel goed gereageerd!.
Ik herken dat soort straat , ooit leefde ik in een gelijkaardige buurt aan de Lousbergkaai.
Jammer genoeg zijn de buren nu, in Oostakker, eerder op zichzelf.
Spijtig, Nathalie!
Een straat met mensen-mensen krikt de levenskwaliteit behoorlijk op!
Mooi ! En je schrijft het als ‘Josée’; met twee e’s…
Ik zal het aanpassen, Joos!
Mooi… Hopelijk wordt Josée weer helemaal de oude.
Er zijn gelukkig nog zo van die straten, ze zijn onbetaalbaar.
Precies zoals je zegt, Vera. Onbetaalbaar!
Mooi en roerend! Hopelijk komt het met de juiste zorgen goed met Josée.
Daar duimen we voor!