De tristesse van een maan achter wolken…
Lang geleden vroeg ik aan een bedelaar waarom hij het deed.
…‘Wat?’ vroeg hij.
‘Schooien,’ zei ik. ‘Je bent jong, je ziet er goed uit. Waarom zit je hier? Waarom werk je niet?’
…Het scheelde bitter weinig of ik had een blauw oog.
…Ja, ik had diplomatischer moeten zijn. Daar had ik toen de leeftijd niet voor, denk ik.
…Sindsdien negeer ik bedelaars.
En toen was daar vorige week die uitspraak in een film, een serie, een documentaire… enfin, iets op televisie. “Ik geef enkel aan bedelaars nadat ik met hen heb gepraat.”
…Dat was een uitdaging… Durven of doen, zoiets.
…Vandaag durfde ik.
Ze was oud, dik, slonzig, en leek verdiept in een studie van de kasseien. Alles aan haar straalde tristesse uit. Bovendien leek ze ‘van hier’. Nee, ik heb niets tegen mensen van elders, maar een gesprek in een of andere Oostbloktaal of in het Arabisch lukt me simpelweg niet.
…Ik gooide vijf euro in haar potje (een leeg bierblikje) en schraapte al mijn moed bij elkaar. ‘Hoe bent u hier terecht gekomen, mevrouw?’
…‘Mevrouw? Tegen mij?’ En dan, zonder op antwoord te wachten. ‘Met de benenwagen.’
…Mijn opdracht was volbracht. Ik had weg moeten gaan. Ik kon het niet. ‘Ja, maar,’ zei ik. ‘Dat is geen antwoord. Hebt u dan geen pensioen? Een uitkering?’
…Haar hoofd schokte omhoog. Ze had verwonderlijk blauwe ogen, en onder al die tristesse een mooi gezicht. Ze bekeek me alsof ik de eerste mens was die ze in jaren had gezien. Misschien was dat ook zo. ‘Ge zijt een specialleke,’ zei ze, met iets wat een glimlach had kunnen zijn. En toen. ‘Ik drink meer dan mijn pensioen toelaat. Content?’
…‘Nee,’ zei ik.
…‘Kom morgen dan maar terug. Ik moet dringend…’ Ze schudde de inhoud van haar potje leeg in haar hand en ging de supermarkt binnen.
Ik neem de uitdaging aan. Dit wordt dus een vervolgverhaal (hoop ik)
Graag vervolg inderdaad!!!
Komt eraan…