Het roest-effect van rust…

Tureluurster/ april 14, 2021/ Schrijven en ik/ 4 commentaren

Doorgaans is Mia zuurder dan een antiek napoleonsnoepje. Nu glimlacht ze tot boven haar wenkbrauwen.
…‘Heb je de lotto gewonnen,’ vraag ik.
…‘Veel beter,’ zegt ze. ‘Over honderd dagen mag ik met pensioen. Mocht het niet verboden zijn, dan nodigde ik de hele straat uit voor koffie en taart.’
…Ik wens haar proficiat, hoor hoe vals het klinkt, voel me voor de zoveelste keer in mijn leven compleet abnormaal. Hoe hard ik ook mijn best doe, ik snap niet hoe mensen kunnen uitkijken naar hun pensioen. Of waarom iedereen steeds meer rust wil.

Sinds madam corona me het werken grotendeels onmogelijk maakt, VOEL ik me én met pensioen, én veroordeeld tot rust. Vreselijk! De nutteloosheid, de leegte van te lange dagen … ik gruw ervan. Ik houd van HHD: hectische haast met deadlines. Zonder HHD verlies ik mijn fut, verdrink ik in getreuzel en verander ik in een kwaaltjesmachine. Kromme vingers, pijnlijke tenen, steenpuisten, een roetsjende bloeddruk… ik fabriceer ellende uit verveling.
…Schrijven – wat ik het liefst doe – lukt enkel als ik de tijd ervoor moet stelen. Nu de dagen eindeloos zijn en de wereld virusklein lijken verhalen onzin. Films en boeken zijn niet langer interessant, nu ik er mijn slaap niet voor moet opofferen. En muziek… tja, die klonk altijd al stukken beter als ik het geluid moest dempen omwille van de nachtrust van mijn buren.

…Ben ik abnormaal?
…In elk geval niet abnormaler dan Napoleon Bonaparte. Die hield ook niet van rust. Na zijn deportatie naar Elba keerde hij terug om zich in Waterloo te laten afrossen. Toen verbanden ze hem naar Sint-Helena. Daar werd hij zuur – zoals het snoepje – en roestte weg.
…Mijn pensioen stel ik dus nog even uit. Dat ik een rosse ben, daar kan ik mee leven, maar roest? Nee, daar pas ik voor!