Josée in de kookwas…
Even twijfel ik. Even denk ik dat ze gewoon zal doorlopen. Dan schudt ze de duisternis uit haar hoofd en kijkt me aan.
…‘Hey, hallo! Lang geleden. Zit je weer op je zolder? Iets nieuws aan het schrijven?’
…Dat vroeg ze gisteren ook, en de dag ervoor, en ervoor, en ervoor. Sinds maart 2020 loopt Josée elke dag vijf keer hetzelfde rondje. Het is moeilijk om haar NIET tegen het lijf te lopen.
…‘Ja, dat toekomstverhaal.’
…‘Interessant.’ Ze strijkt een grijsblonde haarlok van haar voorhoofd, glimlacht naar de wolken. ‘Schoon?’
…‘Nee,’ zeg ik, ‘er blijft weinig over van onze wereld.’ Dat antwoordde ik gisteren ook, en de dag ervoor, en ervoor, en ervoor.
…Net als alle andere keren kijkt ze me meewarig aan. ‘De wereld is geen witgoed, Ingrid. De wereld krimpt niet. ’ Met toegeknepen billen stuntelt ze de straat uit. Strammer dan gisteren, en ervoor, en ervoor, en ervoor.
Zij, de pronte dame – in pakjes met hakjes – gereduceerd tot sloof op sloffen. Elke dag een beetje kleiner, dunner, doorzichtiger… zoals een afnemende maan. Is dat wat Corona doet?
…Nee, dat is wat de media doen, of wat ‘de staat’ de media laat doen.
…Uit het oog, uit het hart.
…Weg cultuur, weg avontuur, weg terrasjes, weg knuffels, weg familie, weg vakantie. Weg behoeftes.
…Weg-weg-weg!
Hoe lang moet je iets promoten om het te laten overheersen?
Hoe lang moet je iets negeren om het te laten verdwijnen?
De dag dat Josée me niet meer aanspreekt, zal ik het weten.