De Croo & Co in de cel!
‘Mocht ik liegen en bedriegen zoals de Staat, dan zat ik al lang in ’t gevang!’ Dat is de zin die ik het vaakst hoor in mijn krantenwinkel, altijd op de toog gesmeten door een of andere man met een blikje Jupiler in zijn handen.
…Ja, ja, denk ik meestal.
…Vandaag niet. Dat komt door Lutgarde.
Lutgarde is vierenzeventig en zowat de meest milieubewuste vrouw die ik ken. Niets wordt NIET gerecupereerd bij haar. Komt voor een stuk doordat ze het niet breed heeft, zegt ze zelf. ‘Alle beetjes helpen, ook naaktslakken.’ Het komt ook door haar man die negen jaar geleden stierf aan de gevolgen van luchtverontreiniging. Daar praat ze zelden over. ‘Voorbij is voorbij, en ik krijg hem er niet mee terug.’
De paar duizend euro die hij haar naliet investeerde ze in een regenput en zonnepanelen. Groen water, groene stroom. Met wat restte verving ze de oude stookolieketel door elektrische radiatoren. Drie stuks. Eén voor elke kamer van haar piepkleine woning. ‘Warmte en licht voor de rest van mijn dagen. Gratis! Als ik het verstandig aanpak, kom ik net toe met mijn pensioen.’
… Ik hoor het haar nog zeggen. Ze glunderde erbij als een kind bij een kerstboom vol pakjes.
…En ja, ze pakte het verstandig aan. Het eerste jaar noteerde ze dagelijks hoeveel energie er binnenkwam, en wat ze verbruikte. Zo leerde ze een wintervoorraad aan te leggen – zoals de eekhoorns.
…Ook als het stenen uit de grond vroor was haar poppenhuis behaaglijk licht en warm. Gratis!
Niet vandaag.
???Toen ze deze morgen de deur opende, herkende ik haar bijna niet. Boven haar gewone kleren – een wollen broek, een T-shirt en drie truien droeg ze twee kamerjassen. Haar eigen lichtblauwe en de bruinrode van haar man zaliger. De gang achter haar was donker, het leek er bijna kouder dan buiten.
…‘Oei,’ zei ik. ‘Wat scheelt er?’
…Ze begon te huilen. Het bezorgde me een wee gevoel in mijn buik, want ik ken haar al vijftien jaar en zag haar nooit huilen – ook niet bij de begrafenis van haar man.
…‘Mijn teller draait niet meer terug,’ zei ze. ‘Alles wat ik nu verbruik, moet ik betalen. En dat kan ik niet. Snap je?’
Ik leef in een lichtjes anders universum. Een universum waar warmte in de winter normaal is. Toch snapte ik het. Ik snapte ook de Jupiler-mannen in de krantenwinkel. Vanaf nu krijgen ze van mij gelijk.
…Mochten wij liegen en bedriegen zoals de staat, dan zaten we inderdaad al lang in ’t gevang – wegens misbruik van vertrouwen en zoveel meer!
Tja, “wat Vlaanderen doet, doet het beter” zegt men. Het tegendeel is hier nog eens bewezen. Het zal dus wel alleen “co” zijn die in den bak vliegt want De Croo heeft nog nooit deel uitgemaakt van de Vlaamse regering.
Klopt, maar Croo & Co klonk literair wel stukken beter. Vandaar;-)
Doet me denken aan deze stickerwijsheid: “Don’t steal! The government hates competition.”
Helemaal mee eens!