Licence to kill!
Voor het eerst in twintig jaar voel ik mezelf geregeld kraken, crashen, craqueleren… En nee, dan heb ik het niet over knieën of ellebogen.
Sinds maart dit jaar draait ALLES om corona.
…Sinds maart dit jaar moeten we stukje voor stukje onze vrijheid en ons welbehagen afstaan. Onze terrasjes, onze uitjes, onze buurtbabbels, onze creativiteit, onze collega’s, onze hobby’s, onze knuffels.
…Op advies van wetenschappers die om de maand een nieuwe visie uit hun mouw schudden en die leven bij gratie van statistieken.
…Op advies van politici die zelden of nooit een visie hebben.
Voor het eerst in twintig jaar meen ik te begrijpen waarom mensen zich voor een trein gooien, pillen slikken, of een touw om hun hals strikken. Vroeger snapte ik dat niet. Nu wel. Wat moet je anders, als je met je rug tegen de muur staat?
Voor het eerst in mijn leven zie ik de toekomst zo donkerzwart dat ze er even goed niet kan zijn.
…Leve het graf of de urne, waar je zonder mondmasker mag resideren!
Dat is wat al dat gedoe rond het corona-monster doet met een mens die zich doorgaans tamelijk goed in de hand heeft (nee, nu even niet!).
Er zijn heel wat negatieve dingen in de wereld en we beseffen dat ten volle. Aanvaarden we die? We vinden ze zeker niet goed. Alleen kunnen we iets doen, maar niet veel, we staan machteloos tegen veel zaken en dat moeten we aanvaarden, denk ik. En rede en emotie houden elkaar min of meer in evenwicht en dat blijven we proberen. (NB ik ben een slechte filosoof.) Er zijn ook nog heel wat positieve dingen, zoals de overwinning van Biden…
Vooral dat laatste is een serieus lichtpunt!
Ik begrijp dat je in de put zit, Ingrid, en dan wil ik je daar uit halen, maar ik kan je niet helemaal volgen, net als toen je schreef oven het nn . Voor mij, en voor velen, zijn niet de maatregelrelen het probleem maar wel de corona zelf. Wat zeg je tegen mensen die iemand verloren hebben aan corona? Of tegen de verplegenden in de overvolle ziekenhuizen? Wat we niet kunnen veranderen moeten we aanvaarden, het heeft geen zin met zijn kop tegen de muur te lopen. Experten en politici proberen met hun menselijke beperktheid iets aan deze pandemie te doen , maar staan in feite machteloos. De mensheid heeft natuurrampen, wereldoorlogen en ziekten als pest en Spaanse griep overleefd en zal dat nu ook doen. Het ‘gedoe’ is een uiting van hulpeloosheid tegenover deze wereldwijde ramp. En dan is isolement en een mondmasker dragen een kleine moeite…Hier schijnt een prachtige herfstzon in de kamers, in het bos en op het strand. En er is tijd genoeg om te leze en te schrijven.
Dank je wel, Joos! Toch slaag ik er niet in het anders te zien dat ik het zie. Ik ervaar het gedoe eromheen erger dan de kwaal – al heb ik makkelijk spreken, want de kwaal ging tot nog toe aan mij voorbij.
Wat zeg je tegen mensen die iemand verloren aan kanker? Of in een verkeersongeluk? Of door toedoen van een soort Dutroux? Of – misschien wel het ergste: wat zeg je tegen een moeder die haar kind verloor omdat ze geen geld had voor eten? Kunnen we daar ook allemaal niets aan doen? Moeten we dat ook aanvaarden? Hoe dan? Door oogkleppen op te zetten (zoals nu wordt gedaan)
Waar ik vandaag was, scheen de zon ook – in kamers en op het strand. In Afrika schijnt de zon nog veel meer dan bij ons, maar dat maakt de schrijnende toestanden daar niet echt beter, lijkt me…
Hey Ingrid, je mag het ook wel eens helemaal niet zien zitten. Het is een zware periode waar we met een team van 11 miljoen Belgen (dixit onze premier) door moeten. We delen hetzelfde verhaal en we moeten er elkaar zien door te halen.
Chapeau dat je dit hier laat zien. We hoeven niet altijd sterk te staan. Dus ook van hieruit een digitale knuffel.
PS goed nieuws: we hoeven (hopelijk) vier jaar Trump niet te overleven
Dank je wel, Johan! Blij dat ik eens in een hoopje mag zakken;-)
En ja, als er iets nog mijn week goed kan maken, dan is het Biden die het haalt van Trump.
Eén klojo minder aan de macht…
Het is een ellendige periode, met dagen die er allemaal eender uitzien, maar uiteindelijk zullen we weer uit ons kot mogen. Het is ijsberend onze tijd uitzitten… Sterkte!
Dank je wel, Sofie!
Dikke knuffel. Alles komt altijd goed! Xx
Merci, Philippe!
Niet opgeven Ingrid, er komen betere tijden. Nog een duwtje! Volhouden ?
Je zou de echo kunnen zijn van mijn ‘binnenstemmetje’, Chantal, maar dat stemmetje klinkt tegenwoordig zodanig ademloos dat ik het nog nauwelijks kan horen;-)
Nee, komaan, toe, niet aan toegeven, ik voel het ook, maar wijs het terecht en stuur het weer weg, het is een randfenomeen (dat gevoel). Wij zullen er later om lachen … hoop ik.
Ik hoop het ook, Geert, dat ik er later om kan lachen, maar nu voel ik dat gedoe vreten als zoutzuur…