Een ongewenste luchtbel in een zee van kleur

Tureluurster/ oktober 20, 2020/ Geen categorie/ 6 commentaren

Soms zweef ik. Als ik een brief krijg, bijvoorbeeld, van een verre man die laat weten dat “Mijn zoon, mijn monster” voor hem de schoonste leeservaring was van 2020. Of als ik een berichtje krijg van een dichte buur: “Ja, mens… ben begonnen aan je boek… Hopelijk komt er nog eten op tafel… Super, echt de max!”
…Dat houdt me uren in de wolken.

Vallen gaat al even makkelijk.
…Zoals gisterenmorgen, toen ik het Nieuwsblad opensloeg. “4 interviews van 15 minuten op de alternatieve boekenbeurs, dat is dan 2000 euro.”
…Niet lezen, dacht ik. Je gaat vallen, dat weet je. Sla dicht, die krant!
…Ik las natuurlijk wél. Stom!

Er komt een digitale boekenbeurs, in samenwerking met VRT. Klinkt goed, nietwaar?
…Maar… men promoot er enkel de boeken waarvoor betaald wordt. 500 euro voor een kwartier. 33,33333 euro per minuut!

Kijk, dan val ik. Hard en diep.
…Voor alle duidelijkheid: ik heb een goeie uitgever en een schat van een redacteur, maar… aan de wet van de commercie valt niet te ontkomen. Die mensen zouden wel gek zijn, mochten ze mijn woorden per kwartier gaan betalen. Zou ik zelf ook niet doen. Ik ben geen BV, ik heb geen schone kop, ook geen kop die zo lelijk is dat hij gepromoot mag worden. Lelijke promotiekoppen zijn trouwens altijd mannelijk. Bij hen mag er gegruweld worden, bij vrouwen niet. Nee, uitgevers betalen niet voor mij.
…Gevolg?
…Ik – en alle anderen die geen zak vol goud hebben – blijven ongehoord en ongezien. We worden knudde, lorregoed, onopvallende luchtbellen in een zee van kleur.
…Beu, want boekhandels en bibs negeren luchtbellen. Die komen er niet in of ze worden weggemoffeld in een rek, het hedendaagse equivalent van een afvalbak. Tafels en etalageplekjes worden – ook tegen betaling, hoorde ik onlangs – hoofdzakelijk gereserveerd voor prominenten – zoals Brusselmans, Hertmans, Aspe & Co.
…Bij de pers idem dito.
…Gevolg?
…Nog voor het goed en wel op de markt is, ligt het boek waarin ik mijn hart, mijn ziel en mijn tijd stak – liggen alle boeken van schrijvers die geen gemeengoed zijn – op een hellend vlak, richting ramsj.

Zo gaat dat. Het boekenlandschap wordt bepaald door de media. Wat niet in beeld komt, bestaat niet.  En tja, wat niet bestaat, kan ook niet worden gelezen.
…Het bezorgt me ademnood. Besta ik nog wel als mijn werk niet bestaat?

 

P.S. Valt er iets aan te doen?
…..Enkel en alleen door de lezer, denk ik. Door jou dus..