Terug naar toen…
Zijn naam is Etienne, en hij is ontzettend aimabel.
?..Ze zijn zeldzaam, degenen die aan hem kunnen tippen.
Vandaag stuurde hij me een berichtje. Dat hij zijn oudste zuster had bezocht en samen met haar in antieke fotoalbums en poëzieschriftjes was gedoken.
Het resultaat?
…Een rijmpje dat mijn moeder 75 jaar geleden (in ’45 – zij was toen 13) uit haar pen schudde. Met een tekening erbij.
Wonderlijk was dat. Ik viel terug in de tijd, zag mijn ma zoals ik ooit mijn dochter zag: met sproeten en vlechtjes, kreeg de tranen in mijn ogen.
…Ik belde haar, en nog voor ik was uitgesproken, viel ook zij terug in de tijd. ‘Jenny? Nee. Ze heette eigenlijk Jeanne, maar…’ Er volgde een hele geschiedenis. ‘Waren het rozen op dat prentje?’ vroeg ze uiteindelijk.
‘Ja,’ zei ik. ‘Het waren rozen.’
‘Gecalqueerd,’ zei ze, ‘want ik kon niet tekenen. Jij ook niet trouwens. En nu ga ik dicht leggen, want ik wil nog eventjes 13 zijn.
De kracht van een simpel berichtje… Nooit onderschatten, mensen!
Mooi!
Mooi!
Oh die poëzieboekjes. Dat zitten soms kleine pareltjes tussen vol nostalgie. Meisjes van dertien… geen gewone leeftijd .
ja, ik zou ontzettend graag nog eens één dagje dertien willen zijn…
Ergens in mijn zijn vibreert een snaar… Wegmijmeren… En het beeld in focus komt van de Nieuwjaarsbrief die ik in het eerste leerjaar moest invullen op een voorgedrukt vel waar ook zo bloemen op stonden…
Ik had ze liever zelf getekend…
Of gecalqueerd?
Vree skone!
Poging tot Afrikaans?