Eindelijk mijn kop in de juiste richting…
Negenendertig was ik, toen een mooie man met een diepe frons me toesnauwde dat ik me op ‘mijn leeftijd’ geen korte rokjes meer kon permitteren.
… ‘Mijn leeftijd?’
… Hij keek me lang en doordringend aan. ‘Middelbaar’, zei hij toen.
Ik was er weken lang niet goed van. Kon me een leven in broeken of lange rokken niet voorstellen. Kon me eigenlijk géén leven meer voorstellen. In de spiegel zag ik een gezicht dat ik niet kende, een gezicht vol craquelé.
… Ik zocht naar middelen om mijn vel af te stropen. Onder dat vel zat de ‘ik’ die ik wilde zijn, de ‘Ik’ die ik naar mijn gevoel wás. De jonge ‘ik’.
De rancuneuze uitspraak (al besefte ik pas later het rancuneuze) van de mooie man heeft me jarenlang parten gespeeld. Ik wilde niet meer verjaren.
… Elk jaar bracht een nieuwe lading ‘jonger dan ik’.
… Elk jaar duwde me dieper de vermaledijde grijze zone in.
Er waren momenten dat ik snakte naar de duivel. Ik zou mijn ziel, mijn zelf en nog veel meer verkocht hebben om de verrimpeling te stoppen, om weer ‘mezelf’ te kunnen zijn.
… Helaas, de duivel dook niet op. Ik moest het stellen met mijn eigen hel.
En toen… kwam Madam Corona. Een gevaarlijke bitch die gedaan kreeg wat niemand of niets ooit had klaargespeeld: ik verzoende me met mijn leeftijd (ouderdom).
… Hoezo?
… Simpel!
Ik ben zoooooooo blij dat ik (dank zij mijn hoge toerenteller) kon opgroeien in een tijd waarin je probleemloos met twaalf tienermeisjes (en een paar stiekeme jongens) kon samen troepen in een slaapkamer voor twee.
… Een tijd waarin je zweterig buik aan buik mocht dansen.
… Een tijd waarin je uit elkaars bord mocht eten.
… Een tijd waarin een gedeelde tandenborstel doodnormaal was.
… Gewoon blij-blij-blij!
Er komt nog een vervolg.
…Een spannend vervolg zelfs, want mijn eerste ‘gewenste’ verjaardag (na de verfoeilijke uitspraak van die mooie man) eindigde als een thriller – maar… bloglezers haken af na 300 woorden, las ik onlangs, en ik zit nu (geloof ik) aan 299.
Dus… Come and see next week…
Heb nooit problemen gehad met mijn leeftijd. Toen ik 60 werd vond ik dat een mooie leeftijd en wou ik graag 60 blijven. Het is me niet gelukt…
Ik denk dat het voor mannen toch lichtjes anders is. Of ben ik nu feministisch?
Toch jammer dat je dan 10 jaar op madame Corona hebt moeten wachten hè… ?
Zeg dat wel;-)
Haha! Ik las onlangs een boek waarin een veertigjarige vrouw met jonge kinderen omschreven werd als “van middelbare leeftijd”. En elders als “onzichtbaar, niemand let op een een veertigjarige vrouw”. Ik was er ook niet goed van 🙂 Al benieuwd naar het vervolg!
Een hedendaags boek?