Corona met een kransje… Nanou

Tureluurster/ mei 10, 2020/ Schrijven en ik/ 8 commentaren

Soms ben ik gewoon blij – met niets.
… Blij met de zon op mijn wang, blij met een sprietend peterseliezaadje of met een schone woordspeling.
… Soms is de blijheid foetsie. Dan kan ik twee dingen doen:
… – In de keuken mokken tot die mok barst.
… – In de voortuin mokken tot die mok aan diggelen wordt geslagen.

Afgelopen zaterdag koos ik het laatste.
… Goeie keuze! Binnen de vijf minuten was mok gesneuveld. Dank zij Nanou…

Nanou is vier, denk ik. Of vijf. Dat weet ik niet precies. Hoe dan ook… Jong genoeg om een eigen wereld te hebben zonder zich daarvoor te schamen. Doorgaans speelt ze ongezien in de achtertuin. Nu – met alle corona-beperkingen – mag ze ook op de stoep.
… Ze draagt blozende wangetjes, een jurkje met een konijnentekening, zilveren sandaaltjes en een  lach-grage mond. Achter haar aan hobbelt een waterfles – aan een stevig touw.
… ‘Ik heb een hond!’ roept ze al van ver. De blijheid spat van haar af. ‘Kijk.’ Ze houdt de fles voor mijn neus. ‘Lief, hé?’
… ‘Super’, zeg ik – niet van harte. ‘Een waterhond nog wel.’
… Er verschijnt een diepe frons tussen haar wenkbrauwen (voor zover dat mogelijk is bij een kind van die leeftijd). ‘Nee’, zegt ze. ‘Gewoon een hond. Waterhonden bestaan niet.’
… En kijk. Mijn mok barst. Van het ene moment op het andere. Ik wil alleen nog maar kind zijn. Kunnen geloven dat een halfvolle fles Vittel een hond is, maar niet kunnen geloven in een waterhond. Dat is het voorrecht van jong, het voorrecht van Nanou.

Ik kreeg er blij hartzeer van.
… Hartzeer om de jaren die ik tors.
… Blijheid om Madame Corona die een stoep verandert in een nieuwe wereld, en een wegwerpfles in een hond!
… Ik houd van Nanou’s.

(tekening van Olivier Bordon-De Bodt)