Afgang!
Dat een radiozender luisteraars probeert te verleiden, vind ik normaal.
…Tegenwoordig draait alles in de media om teasen. Iedereen wil zieltjes binnenhalen.
….Aan mij hebben ze een goeie. Ik laat me ontzettend vaak vangen. ‘Fijne vakantie in Thailand wordt nachtmerrie’ of ‘Vrouw bedenkt ingenieus trucje om nooit meer de foute schoenen te kopen’, ik haal mijn neus op voor dat soort titels, maar – eerlijk is eerlijk – ik kan er zelden aan weerstaan.
…Het resultaat?
…Ik voel me vaak bedrogen.
Ook vandaag weer. ‘Blijf bij ons’, zegt een warme Radio-zoveel stem. ‘Het wordt uiterst interessant.’
…Even een streepje muziek, en dan een andere stem: jonger, scheller, Hollandser en omfloerst met opwinding. ‘Daar ben ik nooit meer overheen gekomen!’
…Mijn voelsprieten komen recht overeind. In plaats van terug te keren naar The Bee Gees op Nostalgie blijf ik hangen bij Radio-zoveel. Erger nog: ik wacht met spanning op wat komen gaat. Mijn hoofd loopt vol gruwelijke verhalen.
…Iets waar een mens nooit meer overheen komt? De dood van een kind? Een gruwelijke verkrachting? Een moord?
…Ja, het valt niet te ontkennen, ik ben een auditieve en literaire voyeur. Ik moet me schamen – doe het ook.
Nog geen drie minuten later is de Hollandse stem er weer. Dat ze ooit een stervoetballer mocht interviewen in bed, zegt ze met onverholen trots. En dat het zo een afgang was. Niet voor haar, maar voor de ster die een roze konijn naast zijn bed had staan, en niet kon inslapen zonder muziek. ‘En…’ Haar stem zakt weg, gaat over in gefluister.
…Nu komt het, denk ik, en – serieus waar – ik voel mijn hart echt een beetje sneller kloppen.
…’En…’ herhaalt ze. ‘Als hij voelde dat hij op het punt stond in slaap te vallen, zette hij de muziek af met zijn…’ Ze aarzelt.
… Meer heeft mijn fantasie niet nodig om in gang te schieten. Ik zie het voor mijn ogen gebeuren. Zo’n sterke, mannelijke voetballer die de radio afzet met een keiharde penis. Heel even ben ik jaloers op die Hollandse schelle stem… Tot ze verdergaat.
… ‘Met zijn grote teen. Echt waar, dat grote, gespierde voetbalbeen dat voorzichtig zijn weg zoekt naar de aan-uitknop, daar kom ik nooit meer overheen.’
Tja… van een afgang gesproken, dat was er één!