Haar in de sixties: geschiedenis of verbeelding?

Tureluurster/ september 2, 2019/ Schrijven en ik/ 5 commentaren

Wie geschiedenis wil schrijven, moet door andermans ogen kunnen kijken, moet zijn eigen zienswijze opzij kunnen schuiven.
…Hoe moeilijk dat is, ondervond ik gisteren nog – tijdens een bezoek aan een sixties tentoonstelling…

Nog voor ik goed en wel binnen ben, verga ik van de heimwee. Naar oranje, naar vrijheid, naar opzwepende muziek, naar cafeetjes vol blauwe rook en mistige grootspraak, naar een toekomst die eindeloos lijkt.
…Dat is buiten mijn kleinzoon (10) gerekend. Die wordt vooral getroffen door het carnavaleske van de periode. Hij verstaat de helft van de tijd niet waar ik het over heb, en nog minder waarom ik eindeloos blijf gapen naar prehistorische televisies en haardrogers – wat IK dan weer moeilijk begrijp.
…En dan staan we samen voor een foto van een gillende Beatle-fan in een mouwloos jurkje.
 .’‘Jakkes!’ zegt hij. ‘Die heeft haar in haar oksels!’
…‘Zo was dat toen, jongen. In de sixties had iedereen okselhaar.’
…‘Nee!’ Zijn ogen staan bol van afschuw. ‘En dat lieten jullie gewoon groeien?’
…‘Ja.’
   ‘Pfff! Hoe mega vies is me dat! Blij dat ik nu leef.’
   Ik moet moeite doen om niet zuur te worden…
…Even later trekt hij aan mijn mouw. ‘Waarom heeft deze madam geen okselhaar?’ Hij wijst naar een foto van een oudere dame in een mantelpakje.
…‘Dat heeft ze wel,’ zeg ik, ‘maar je ziet het niet. Ze heeft lange mouwen.’
   ‘Maar als ze oud is, en ze knipt het nooit af… al die jaren… Of groeide haar niet zo snel in de sixties?’

En ineens was het er – het begrip. Ineens zag ik wat hij had gezien. Weelderig groeiende okselslierten die steels hun weg zochten door een mouwen-labyrint, okselslierten die snorren lieten groeien op vingers, okselslierten die klitten tot bezems.

Hoeveel van wat IK als ‘geschiedenis’ zie, is enkel en alleen verbeelding? De vraag laat me nu niet meer los…