Zelfbeeld
De hele week mijn spiegelbeeld ontvlucht. Na een sinusoperatie zag ik eruit alsof IK tegenover Katie Taylor in de ring had gestaan, en aan monsters in de spiegel had ik geen behoefte! Tot overmaat van ramp liet mijn intellectuele zelfbeeld ook te wensen over …
…Niettegenstaande ettelijke lepe trucjes lukt het me niet om met memory te winnen van mijn kleinzoon. En alsof dát nog niet voldoende is, lijkt hij ALLES te onthouden wat ik hem ooit heb verteld – zin en onzin! Terwijl ik vaak al na een uur vergeten ben wat iemand aan mij heeft gezegd.
…‘Ga je nog eens vertellen waarom dat mannetje zo lang en dun werd?’ Hij wijst naar een langgerekt, houten Afrikaans beeldje. Zwart-rood, scherp gesneden, abstract figuratief.
…Ergens in mijn hersenen gaat een lampje branden. ‘Nog eens’ betekent dat ik het verhaal al eens serveerde. Wil ik niet voor de rest van mijn leven een liegbeest zijn, dan moet ik nu precies hetzelfde opdissen.
…‘Geen zin,’ zeg ik. ‘Praten doet pijn met dat ballonhoofd van mij. Trouwens, je vergeet het toch weer direct.’
…Vuil gespeeld, ja. Ik zou door de grond moeten zakken van schaamte.
…‘Ik ben het NIET vergeten’, zegt hij – verontwaardigd tot in de toppen van zijn tenen. ‘Zijn papa en zijn mama gingen scheiden, maar omdat ze hun zoon niet wilden missen …’
Dan weet ik het weer. Een snuifje Salomon, wat overdrijving en een flinke portie gruwel.
…‘En toen zei de baas van het dorp: “Beste mensen, jullie zijn domme kiekens, voor straf …”
…Mijn stijl, mijn woorden, mijn verhaal … uit ZIJN mond, als was hij een levende, externe harde schijf.
Wat zou ik me nog druk maken over een zelfbeeld of over geheugen? Mijn broodje is gebakken, denk ik …
P.S. Intussen is de spiegel ook min of meer bijgedraaid, al loert het monster nog steeds om de hoek.
Je raakt een gevoelig puntje, Ingrid. Dat doe je vaker, dus het lijkt me een goede zaak. Toen m’n zoon (met ASS) een kleuter was, wilde hij dat ik m’n verhalen die ik vertelde voordat hij ging slapen, letterlijk herhaalde (als het hem beviel). Ik kon dat niet. Als moeder schoot ik schromelijk tekort. Van ellende ben ik het dan maar gaan opschrijven. Echt waar. Hopelijk ben je inmiddels genezen en is het zelfbeeld weer hersteld?
Mijn zelfbeeld is intussen weer helemaal in orde, Wilma!